ابوسعید ابوالخیر

رباعی شمارهٔ ۴۲۴

۱

عودم چو نبود چوب بید آوردم

روی سیه و موی سپید آوردم

۲

چون خود گفتی که ناامیدی کفرست

فرمان تو بردم و امید آوردم

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

حمید بزم اصفهانی

۱۳۹۶/۰۶/۱۸ - ۰۵:۴۲:۵۱

داستان مرگ آدمی با دست خالی است.چوب بید اشاره به دو چوب بید است که همچون فتیله ای مستحب است زیر بغل میت گذاشته و او را دفن می کنند.تنها چیزی که عارف به دنبال خود به پیشگاه خدا میبرد نه اعمال که امید او به لطف بیکران خداست و هیچ یک از اعمال به دلبل آلودگی به شرک قابل عرضه به محضر رب الارباب نیست.