ابوسعید ابوالخیر

رباعی شمارهٔ ۶۱۱

۱

زاهد خوشدل که ترک دنیا کرده

می خواره خجل که معصیت‌ها کرده

۲

ترسم که کند امید و بیم و آخر کار

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

khayatikamal@

۱۳۹۶/۰۵/۱۳ - ۱۴:۳۷:۱۰

بنده این رباعی را با دوستان به اشتراک گذاشتم وجمع این رباعی از 7181

علی رجبی

۱۳۹۶/۱۰/۲۵ - ۰۲:۴۴:۲۴

دقیقا این رباعی تکمیل کننده رباعی قبل است...امید به عفو و بخشش خداولی به نوعی تضاد بین تفکر شاعر این دو رباعی استالبته اگر شاعر هر دو یک نفر باشد...یکی از دلایلی که باعث شد من هم متوجه این موضوع بشم که ابوسعید خودش شعر نگفته و بلکه شعرهای دیگران رو پای منبر و موعظه استفاده کرده همین موضوع امید به بخشش خداوند در چندین رباعی این عارف بزرگ هست...هرجا لازم بوده بنا به نیاز رباعی مورد نیاز رو بیان کرده...

علی

۱۳۹۹/۰۹/۰۹ - ۱۲:۲۵:۱۲

سلام،البته شاید منظور جناب ابوسعید اینست که ارزش خجالت کشیدن و پشیمانی انسان بدکار از کار بدش از خوشحالی و غرور انسان زاهد از اعمال نیکش بیشتر است،بنابر این تضادی با رباعی قبلی ندارد. والله اعلم