اهلی شیرازی

شمارهٔ ۱۰۲۷

سرو من، چون سخن از لعل چو قندت گویم

بوسه یی خواهم و ترسم که بلندت گویم

آتش دل مگر از سینه خود آید بزبان

ورنه من حال دل سوخته چندت گویم

میرسی خرم و خندان مگذر بهر خدا

تا دعایی ز پی دفع گزندت گویم

بشنو از من سخنی ای دل غافل بخود آ

گرچه زان کار گذشتست که پندت گویم

شد پسند دل اهلی ز تو دشواری غم

زان قبول دل دشوار پسندت گویم