اهلی شیرازی

شمارهٔ ۱۰۳۷

ز بسکه خار ملامت کشیده دامانم

میان خار ملامت چو چشم حیرانم

چو خاک پات نیم آب زندگی چکنم

به خاکپای تو کز زندگی پشیمانم

مپرس حال پریشان ببین که زلف ترا

صبا چگونه پریشان کند پریشانم

کجاست خضر سعادت که من ز بخت سیاه

اسیر ظلمتم و چاره یی نمیدانم

ز روی او نکنی شرم از خدا اهلی

که بت پرستی و گویی که من مسلمانم