اهلی شیرازی

شمارهٔ ۱۱۰۹

پیشت چو آب دیده خود خوار مانده ایم

خواری ز پیش ماست که بسیار مانده ایم

از جور سنگ فتنه رفیقان گریختند

ما پا سکشته ایم حزین وار مانده ایم

مجنون و کوهکن ز غم آسوده دل شدند

ماییم کز غم تو دل افکار مانده ایم

بردند دیگران بسخن کار خود ز پیش

ما بیزبان چو صورت دیوار مانده ایم

یوسف عزیز مصر شد و ما ز شوق او

حیران هنوز بر سر بازار مانده ایم

آن بیوفا طبیب نپرسد ز درد ما

ما از امید خسته و بیمار مانده ایم

هر کسکه هست همدم یاریست در جهان

اهلی من و توایم که بی یار مانده ایم