اهلی شیرازی

شمارهٔ ۱۲۱۱

از بسکه نازک است چو گل طبع و خوی تو

خورشید ذره ذره درآید بکوی تو

ما مست نکهت تو نه امروز ای گلیم

پیش از شکفتن تو شنیدیم بوی تو

تو آتشی گرت بپرستیم عاقبت

آتش زند بخرمن ما شمع روی تو

ما تشنه چون سکندر و تو چشمه حیات

تا زنده ایم کم نشود آرزوی تو

آن شمع روشنی که چو پروانه مرغ دل

گر آتشش زنی نگریزد ز سوی تو

دیوانه ایم و با سر زلفت به پیچ و تاب

کس درنیافت سلسله مار موی تو

اهلی بجستجوی تو در عالم آمدست

خواهد شد از جهان بهمین جستجوی تو