اهلی شیرازی

شمارهٔ ۱۳۰۰

تا چند ز من گوشه ابروی بتابی

ایقبله من چند ز من روی بتابی

چون من ز عنان تافتنی سوختم از تو

وای آنکه عنان دل ازین سوی بتابی

روزی به بتان گر بنمایی ید بیضا

دست همه زان ساعد و بازوی بتابی

من بسته آنکاکلم اینجور تو تاچند

بیهوده بقصدم خم گیسوی بتابی

سرگشته چو پرگار شود کار تو اهلی

گر سر ز خط او سر یکموی بتابی