اهلی شیرازی

شمارهٔ ۱۳۰۶

به نظاره جوانان که کسی نیافت سیری

من پیر بس حریصم چه بلاست حرص و پیری

چکنم که چون تو یوسف نتوان خرید وصلت

نه بنقد سربلندی نه بمایه فقیری

چو سر وفا نداری مفکن بدام خویشم

چه کنی شکار مرغی که ز خاک بر نگیری

نروی بدام زلفش بهوای خویش ایدل

که هزار بار خواهی که بمیری و نمیری

چمن جمال خوبان دو سه روز دلپذیرست

تو بهشت عاشقانی همه عمر دلپذیری

من از آهوی دو چشمت شده ام زبون ولیکن

بخدا که پیش شیران ننهم سر اسیری

ز جفای تیغ خشمت سر خود گرفت هر کس

گذر از تو من ندارم چکنم که ناگزیری

بسگان یار اهلی نتوان برابری کرد

بشناس قدر خود را مکن اینچنین دلیری