اهلی شیرازی
شمارهٔ ۱۳۲
۱
آن شاخ گل که رونق سرو و سمن ازوست
صد دل چو لاله غرقه به خون در کفن ازوست
۲
شیرین دهان من چو لب یار می گزد
رشک هزار طوطی شکر شکن ازوست
۳
گفتا که خون من به قیامت از او مخواه
تا روز حشر در دل من این سخن ازوست
۴
آسوده ام چو اهلی از آن یار دلنواز
کاسایش دل صد همچو من ازوست
نظرات