اهلی شیرازی

شمارهٔ ۱۳۲۸

ای یوسف عزیز چه از ما نهان شوی

از ما مپوش رخ که عزیز جهان شوی

ماه تمام من که کمی چون مهت مباد

یارب همیشه پیر شوی و جوان شوی

من پیر روشن آینه ام ای شکر دهن

طوطی سخن شوی چو بمن همزبان شوی

بشنو سخن که حسن قبولی دلست و بس

این نکته گر قبول کنی نکته دان شوی

یوسف شنیده یی که عزیزی بخلق یافت

گر خلق و لطف پیشه کنی بیش از آن شوی

اهلی مگیر گوشه ز ابرو کمان خویش

گر هم ز تیر طعنه بعالم نشان شوی