اهلی شیرازی

شمارهٔ ۱۳۸۵

اگرچه چشم منی همنشین اغیاری

چه نور دیده گلی در میان صد خاری

نگویم آنکه خریدار یوسفم حاشا

که خودفروش زند لاف این خریداری

اگر بصدق روی ره چو کوهکن در عشق

نه بیستون که فلک را ز پیش برداری

دلا بسوز که ننشیند آتشت چون شمع

به یک دو قطره که گاهی ز دیده میباری

تو گر بدین خوبان نمیروی از جا

نه آدمی بحقیقت که نقش دیواری

بوصل دوست رسی آنچنانکه دل خواهد

گر اختیار چو اهلی ز دست بگذاری