اهلی شیرازی

شمارهٔ ۳۱۸

هوا خوش است و مرا بی رخ تو دل خوش نیست

هوای خوش چکند هرکه خاطرش خوش نیست

گل جمال تو شد تا چراغ بزم افروز

چو لاله نیست دلی کز غمت در آتش نیست

اگر پری طلبم چون تو آدمی نبود

در آدمی نگرم چون تو کس پریوش نیست

بپوش بهر خدا زلف همچو ز نارت

که نیست هیچ مسلمان کزو مشوش نیست

بسر نرفت بهاری که بی تو اهلی را

خزان چهره بخون جگر منقش نیست