اهلی شیرازی

شمارهٔ ۳۳۹

گفتی چمن بوقت گل ای همنفس خوش است

وقت تو خوش که مرغ مرا با قفس خوش است

بی روی دوست گشت گلستان چه فایده

گلبانگ مرغ و باد صبا یکنفس خوش است

ای عندلیب هر که بود با گل است خوش

صاحب نظر کسی است که با خار و خس خوش است

حسرت خورم ز میوه نخل بلند یار

دستم نمیرسد چکنم دسترس خوش است

اهلی هوس بمی ز هوای بتان کند

پیر است و همچنان بهوی و هوس خوش است