اهلی شیرازی

شمارهٔ ۴۰۵

داغ دلم آن نیست که بامن سخنت نیست

این داغ دلم سوخت که پروای منت نیست

پیوسته خورم ز خم جفا از غمت ای سرو

جز زخم جفا هیچ گلی در چمنت نیست

بازار شکر از دهن تنک تو بشکست

کس را گذر از پسته شکر شکنت نیست

تسلیم شو ای مرغ گرفتار که هرگز

از دام محبت ره بیرون شدنت نیست

چون غنچه زبانم همه، وز درد خموشم

هرچند که گویند زبان در دهنت نیست

اهلی چو لب یار در آید بحکایت

گر خضر و مسیحی که مجال سخنت نیست