اهلی شیرازی

شمارهٔ ۴۸۲

چو شهسوار مرا رخ ز باده گلگون شد

عنان توسن عقلم ز دست بیرون شد

بیک نظاره دلم برد و مست خویشم کرد

چنانکه هیچ ندانم که حال دل چون شد

چو آن پری ز گل چهره برفکند نقاب

هزار همچو من از یک نظاره مجنون شد

ندانم از چمن کیست آنگل خندان

که همچو غنچه ز شوقش هزار دل خون شد

فغان که دمبدم آن نازپیشه چون مه نو

بحسن روز فزون ناز حسنش افزون شد

چه غم که سوخته جانی بباد شد خاکش

که همچو دره غبارش به چشم گردون شد

دلا، گدای نظر شو که زر پرست چو گنج

بخاک تیره فرو رفت اگرچه قارون شد

ز خار خار غم عشق ازین چمن اهلی

شهید نرگس مخمور و لعل میگون شد

nabavar

۱۴۰۲/۱۱/۰۸ - ۱۵:۳۱:۵۸

غزلی از عباس نیای نوری در همین وزن از دفتر ” عشق و مستی “ گنج دلم به خال و خط مه وشی دگرگون شد به یک کرشمه ی او عاشقانه مفتون شد سهی قدی که به رخساره ماه گردون بود بیک اشاره ی او بخت من همایون شد جوانی است سرِ پُر زِ شور و دلبر جو هر آنکه عشق ندارد به سینه محزون شد من آن نیم که غم عاشقانه نشناسم خمیده پشتِ دل از غم چو بید ِمجنون شد بگو به آنکه دلش زنده نیست در غم عشق نمرده جسم و روانش چو مرده مدفون شد هر آن دلی که ز مهر شکر لبی خالیست به لطف ساقی میخانه چهره گلگون شد چه حاجتم به خُم و ساقی و پیاله و می چو بر لبم به طرب هر ترانه موزون شد به دام عشوه نوشین لبان عاشق کُش هزار گونه عرق بر جبین میگون شد به یک کرشمه ی دیگر ببین ز زاری دل دو چشم عاشق بیدل چو رود جیحون شد بیا و حال ” نیا “ را زِ مهر جویا شو ببین که سینه اش از عشق، گنج قارون شد

اهلی شیرازی

شمارهٔ ۴۸۲

تصاویر و صوت

نظرات

nabavar