اهلی شیرازی

شمارهٔ ۸۷

گر کعبه نشین بامن مستش سر ناز است

المنه لله که در میکده بازست

ای خواجه تو از ناز بر افلاک کشی سر

درخاک نشستن صفت اهل نیازست

محبوب دل آنست که چشمش سوی خود نیست

محمود از آن سوخته عشق ایاز ست

سررشته به زنجیر جنون می کشد از عشق

کوتاه کنم قصه که این رشته درازست

اهلی به حقیقت رسی از عشق مجازی

گنجی است حقیقت که کلیدش ز مجاز است