اهلی شیرازی

شمارهٔ ۹۸۲

ز بسکه رخنه ز تیر تو در درون دارم

دلی چو خانه زنبور پر ز خون دارم

چو لاله ظاهر و باطن در آتش است مرا

که داغ هم ز درون و هم از برون دارم

مرا حلال چو فرهاد لعل شیرین است

که دست در کمر کوه بیستون دارم

ز عقل نیست بزنجیر زلف یار طمع

مرا چکار بزلفت مگر جنون دارم

به سر همیشه دوانم چو چرخ از مهرت

کجا قرار و تحمل کجا سکون دارم

مگو که از نفس گرم اهلی ام در تاب

تو خود بگوی که آنش نهفته چون دارم