اهلی شیرازی

شمارهٔ ۹۹۲

چند نالم ز غم و شهر پر آوازه کنم

چون سگان ریش کهن را بزبان تازه کنم

عشق تو (گشت) چو پروانه مرا بهر جلال

نه چو بلبل ز پی شهره و آوازه کنم

شوق من بیش ز اندازه چو حسن تو مرنج

بر جمال تو نظر گرنه باندازه کنم

ملک دل رخنه چه شد از تو نظر چون بندم

تکیه بر ملک چه از بستن دروازه کنم

گر به اهلی ندهی از سر زلفت تاری

نسخه جان خرابش بچه شیرازه کنم