اهلی شیرازی

شمارهٔ ۹۹۳

من که از دور ترا بینم و مدهوش شوم

کی بود طاقت آنم که هم آغوش شوم

گرچه ناز تو مرا جامه تن کرد قبا

کشته ناز تو ای سرو قباپوش شوم

نالم از درد و زین ناله چو سودی نبود

گریه زار کنم آخر و خاموش شوم

بس که شیرینی گفتار تو هوشم بربود

نشوم پند کسی گر همه تن گوش شوم

اینکه چون اهلی دلسوخته نالم زانست

که مبادا ز ضمیر تو فراموش شوم