اهلی شیرازی
شمارهٔ ۱۰
۱
مرا زمانه بسوزد بداغ غم تا چند
که چشم روشنم از دود داغ تاریک است
۲
چراغ آه تو اهلی جهان کند روشن
ولی چه سود که پای چراغ تاریک است
نظرات