اهلی شیرازی
شمارهٔ ۸
۱
کسی که سر بدر آرد ز روزن هستی
نگاه کن بدو نیکش که هر دو موجودست
۲
گر آفتاب سعات برو نظر نظر دارد
همیشه همدم اقبال و بخت مسعودست
۳
وگر ز پرتو خورشید بخت شد محروم
چو سایه تا بابد تیره روز و مردودست
۴
مکوش بیهده راضی بقسمت خود باش
که قسمت ازلی هر چه شد همان بودست
نظرات