اهلی شیرازی
شمارهٔ ۱۳۲
۱
با خلق اگر غرض نباشد سخنت
بوی نفس جان وزد از دم زدنت
۲
از نقش غرض بشوی دل کان عرضست
تا جوهر جان شود سراپای تنت
نظرات