اهلی شیرازی
شمارهٔ ۱۵۰
۱
خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست
محروم نمیشود کس از رحمت دوست
۲
گر خوانده شوی چاره همان بندگیست
ور رانده شوی کجا روی کان به ازوست
نظرات