اهلی شیرازی
شمارهٔ ۲۴۲
۱
آمد غم دل که آب آدم ببرد
آدم چکند که جان ازین غم ببرد
۲
یارب تو ز ابر رحمت خویش فرست
سیلی که غبار غم ز عالم ببرد
نظرات