اهلی شیرازی
شمارهٔ ۲۷۲
۱
عشقت که زغم رشته جانم گسلد
هرگز نفسی بحال خویشم نهلد
۲
هر چند که سر بسر جهان خار غمست
خاری ندمد که در دل من نخلد
نظرات