اهلی شیرازی
شمارهٔ ۳۰۱
۱
آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد
کس را ز کفش جوی بدامن نفتد
۲
گر افکنیش ز شاخ طوبی بزمین
چون غنچه ز مشت او یک ارزن نفتد
نظرات