اهلی شیرازی
شمارهٔ ۶۲۴
۱
گر زلف چو شست او قضا بگشادی
وین دانه خال بر لبش بنهادی
۲
از شاخ بلند طوبی باغ بهشت
کی طایر جان بدام دل افتادی
تصاویر و صوت
نظرات