عارف قزوینی
شمارهٔ ۸۱
۱
ز عشق آتشِ پرویز آنچنان تیز است
که یک شَرارهٔ سوزان سوارِ شَبدیز است
۲
سوارِ باد چو آتش شود کجا محتاج
دگر به نیشِ رکاب است و نوکِ مهمیز است
۳
ز عشقِ آذرآبادگانم آن آتش
نهان به سینه و در هر نفس شَرَرریز است
۴
چه سان نسوزم و آتش به خشک و تر نزنم
که در قلمروِ زردشت حرفِ چنگیز است
۵
زبانِ سعدی و حافظ چه عیب داشت که‌اش
بَدَل به تُرک زبان کردی این زبان هیز است
۶
رها کُنَش که زبانِ مغول و تاتار است
ز خاکِ خویش بتازان که فتنه‌انگیز است
۷
دچارِ کشمکش و شرِّ فتنه‌ای زین آن
اِلَی‌الْاَبَد به تو تا این زبان گلاویز است
۸
به دیوخوی «سلیمان نظیف» گوی که خوب
درست غور کن اَنقوره نیست تبریز است
۹
ز استخوانِ نیاکانِ پاکِ ما این خاک
عجین شده است و مقدس‌تر از همه چیز است
۱۰
صبا به مجلسِ خائن‌پرستِ تهران گوی
پناهِ عارف تبریزی است و تبریز است
تصاویر و صوت
نظرات