آشفتهٔ شیرازی

شمارهٔ ۱۲۱۵

ره مردم بزنی هر نفس از تلبیسی

مگر ای صوفی سالوس تو خود ابلیسی

هدهد از شهر سبا لاف مزن صبح و مسا

که سلیمان رود آنجا که بود بلقیسی

ذره وارند هواخواه بمهرت آفاق

مگر ای جاذبه عشق تو مغناطیسی

نظرت وقف نشد جز بسعیدان هرگز

مگر ای کوکب عشاق تو خود برجیسی

می توفیق بکاس است مدام آشفته

تا مرا ای درم عشق تو اندر کیسی

مگذر از وسوسه زاهد و صوفی ز علی

مرو از خلد گرت راه زند ابلیسی