آشفتهٔ شیرازی

شمارهٔ ۱۹۰

بوفایت یکی از خیل نکورویان نیست

چون گل روی تو در گلشن گلرویان نیست

جویمت باز و گمانم که نه آدم باشد

هر که گم کرده ما را بجهان جویان نیست

نه ره کعبه عشقت من تنها پویم

نیست یکتن زنکویان که ترا جویان نیست

منکه چون شیر و شکر در تو در آمیخته ام

در مذاقم اثر از تلخی بدگویان نیست

نبود عیب نکوئی تو بدخوئی تو

نیست یکتن که در این راه بسر پویان نیست

آنکه دل برد پریوار و زمردم بگریخت

نبود مردم و از جنس پریرویان نیست

مظهر نور علی بود خود آشفته مگر

ورنه آتش به جهان قبله هندویان نیست