آذر بیگدلی

شمارهٔ ۱۳۹

خوش آنکه شبی با تو سخن گویم و گریم!

تو بشنوی و خندی و من گویم و گریم!

گر در چمنم، سوی قفس بینم و نالم؛

ور در قفسم، حرف چمن گویم و گریم!

رضوان چو دهد نار جنان، سیب بهشتم؛

نستانم و پستان و زقن گویم و گریم!

گر روز و شبی، قامت و زلف تو نبینم؛

سرو چمن و مشک ختن گویم و گریم!

هر کس بغریبان، نظر مهر کند؛ من

بیمهری یاران وطن گویم و گریم

بلبل دهن غنچه اگر بیند و نالد

من خنده ی آن غنچه دهن گویم و گریم!