ابن حسام خوسفی
غزل شمارهٔ ۱۲۹
۱
مقیم میکده و ساکن خراباتم
نه مرد صومعه و سمعه و مقاماتم
۲
مرا به کعبه چه خوانی که طاق ابرویت
بس است روز دعا قبله ی مناجاتم
۳
اگر نه بر سر کویت به طوع سجده کنیم
ملک گناه نویسد به جای طاعاتم
۴
مقرّبان صوامع نشین لاهوتی
کنند ورد سحر نغمه ی مقالاتم
۵
حدیث وجد من افسردگان کجا دانند
فلک به چرخ در آید ز شوق حالاتم
۶
برفت عمر به زهد ریا و سالوسم
کجاست باده که ضایع گذشت اوقاتم
۷
به باده خرقه ی ابن حسام رنگین کن
که دل ملول شد از رنگ زرق و طاماتم
نظرات