ابن یمین
شمارهٔ ۱۲۷
۱
صبحدم بادی که از سوی خراسان می‌دمد
چون دم روح‌القدس در پیکرم جان می‌دمد
۲
باد صبح است این ندانم یا نسیم پیرهن
کز برای نور چشم پیر کنعان می‌دمد
۳
چون گذر کرد است بر خاک خراسان لاجرم
روح‌پرور چون نسیم باغ رضوان می‌دمد
۴
می‌نشاند آتش اندوه دل چون آب رز
باد روح‌افزای کز خاک خراسان می‌دمد
۵
باد را خاصیت جان‌پروری دانی که چیست
زآن سبب کز کوی چون فردوس جانان می‌دمد
۶
آن مسیحادم که انفاسش بود جان‌بخش از آنک
از میان چشمه‌سار آب حیوان می‌دمد
۷
چین زلفش می‌کند یغما نسیم صبحدم
خوش نفس چون نکهت مشک ختن زان می‌دمد
۸
بلبل طبع مرا آمد نسیم کوی او
همچو باد صبحگاهی کز گلستان می‌دمد
۹
می‌برد جمعیت از ابن یمین یکبارگی
نفحه‌ای کز چین آن زلف پریشان می‌دمد
نظرات