ابن یمین

شمارهٔ ۲

ای تو از حسن در جهان سمرا

دور باد از تو چشم بد پسرا

بر بنا گوش و زلف مشکینت

رقمی دان ز شام تا سحرا

عمر مائی ولی نمیپائی

چون کنم عمر هست بر گذرا

ز آن لب لعل و خط مینا فام

شد بر آن گونه عقل بیخبرا

گر زخار غمت همی نالم

مزن ایگلعذار طعنه مرا

که تو هم گر شوی چو من عاشق

ما رأت منک صحتا اثرا

گر بشاهی برآید ابن یمین

میکند خاک پات تاج سرا