ابن یمین
شمارهٔ ۲۰۵
۱
تا من زبان چو بلبل خوشگو گشوده ام
گلزار فضل را بصد الحان ستوده ام
۲
در کسب هر هنر که ز مردی و مردمیست
کوشیده ام چو منقلب آن شنوده ام
۳
هر نیمشب بآه دل سوزناک خویش
زنگ هوا ز آینه دل زدوده ام
۴
از بهر رنگ و بوی چو زلف سمنبران
آشفته روزگار و پریشان نبوده ام
۵
وقت جدال در خم چوکان آسمان
گوی هنر ز جمله اقران ربوده ام
۶
در باغ فضل ز آتش طبع چو آب خویش
همچون خلیل سنبل و ریحان نموده ام
۷
داند خرد که پایه تخت سخنوری
بر اوج تاج تارک کیوان بسوده ام
۸
داماد نو عروس سخن بوده ام و لیک
رخسار او بناخن حرمان شخوده ام
۹
ابن یمین مکار بجز تخم نیک از آنک
من آنچه کشته ام بر از آنسان دروده ام
نظرات