ابن یمین

شمارهٔ ٧١

ایصاحبی که همت بی منتهای تو

آئین جود می ندهد یکزمان ز دست

بگشاد کار خلق جهان کلک لاغرت

ز آندم که بر مصالح خلقان میان ببست

رأی منیرت آب رخ آفتاب ریخت

دست و دل تو رونق دریا و کان شکست

معلوم تست ز آنکه ز دستان بهمنی

بیچاره چاکر تو چو دستان بجان بجست

باران چو تیر گشت روان از گشاد ابر

ز آندم که مهر تیغ زن اندر کمان نشست

هر کس که داشت مهر تواش پشت گرمئی

از باد سرد حادثه ها جاودان برست

تابنده را ز زحمت باران دهی خلاص

بارانی لطیف بدو بخش از آنکه هست