ابن یمین
شمارهٔ ٨٧٠
۱
منم آنکس که در اشعار عذبم
نیابد هیچ طاعن جای طعنی
۲
اگر ممدوح یابم مدح گویم
سزای آفرین از لفظ و معنی
۳
همانا داستان باستانست
که وقتی حاتمی بودست و معنی
۴
درین ایام باری این بزرگان
نیند الا سزای طعن و لعنی
۵
فلک را دوش میگفتم که ما را
بجز آسایشی از تو طمع نی
۶
فلک چون اینسخن بشنید گفتا
برو ابن یمین خب باش یعنی
نظرات