عراقی
غزل شمارهٔ ۱۸۹
۱
ما دگرباره توبه بشکستیم
وز غم نام و ننگ وارستیم
۲
خرقهٔ صوفیانه بدریدیم
کمر عاشقانه بر بستیم
۳
در خرابات با می و معشوق
نفسی عاشقانه بنشستیم
۴
از می لعل یار سرمستیم
وز دو چشمش خمار بشکستیم
۵
شاید ار شور در جهان فکنیم
کز می لعل یار سر مستیم
۶
چون بدیدیم آفتاب رخش
از طرب، ذره‌وار، بر جستیم
۷
چنگ در دامن شعاع زدیم
تا بدان آفتاب پیوستیم
۸
ذره بودیم، آفتاب شدیم
از عراقی چو مهر بگسستیم
۹
این همه هست، خود نمی‌دانیم
کین زمان نیستیم یا هستیم؟
نظرات
کاظم ایاصوفی