عراقی
غزل شمارهٔ ۱۹۴
۱
گر ز شمعت چراغی افروزیم
خرمن خویش را بدان سوزیم
۲
در غمت دود آن به عرش رسد
آتشی، کز درون برافروزیم
۳
آفتاب جمال بر ما تاب
زانکه ما بی‌رخت سیه روزیم
۴
تا ببینیم روی خوبت را
از دو عالم دو دیده بردوزیم
۵
مایهٔ جان و دل براندازیم
به ز عشقت چه مایه اندوزیم؟
۶
همچو طفلان به مکتب حسنت
ابجد عشق را بیاموزیم
۷
در غم عشق اگر رود سر ما
ای عراقی، برو، که بهروزیم
تصاویر و صوت
نظرات