عراقی
غزل شمارهٔ ۲۴۵
۱
ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی
فریاد! کز فراق روانم بسوختی
۲
در بوتهٔ بلا تن زارم گداختی
در آتش عنا دل و جانم بسوختی
۳
دانم که: سوختی ز غم عشق خود مرا
لیکن ندانم آنکه چه سانم بسوختی؟
۴
می‌سوزیم درون و تو در وی نشسته‌ای
پیدا نمی‌شود، که نهانم بسوختی
۵
زاتش چگونه سوزد پروانه؟ دیده‌ای؟
ز اندیشهٔ فراق چنانم بسوختی
۶
سود و زیان من، ز جهان، جز دلی نبود
آتش زدی و سود و زیانم بسوختی
۷
تا کی ز حسرت تو برآرم ز سینه آه؟
کز آه سوزناک زیانم بسوختی
۸
بر خاک درگه تو تپیدم بسی ز غم
چو مرغ نیم کشته تپانم بسوختی
۹
تا گفتمت که: کام عراقی ز لب بده
کامم گداختی و زبانم بسوختی
تصاویر و صوت
نظرات
کسرا
کسرا