امیرعلیشیر نوایی
شمارهٔ ۲۷۲ - تتبع خواجه
۱
ای که گشتی سوی میخانه به رندان پیرو
وجه می گر نبود جان گرو و جامه گرو
۲
در خیالات خط سبز کمان ابروی خویش
«مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو»
۳
بی‌خود افتادم و بازم چو به هوش آمد دل
«یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو»
۴
خانه دل ز غم گردش گردون تیره است
آفتاب می اگر بفکند آنجا پرتو
۵
ای دل آواز مغنی شنو آنگه واعظ
گرچه فریاد کند گوش بگیر و مشنو
۶
ای که از ناز کله گوشه حسنت بشکست
از شکست دگرش یاد کن و غره مشو
۷
فانیا با خودی خویش به جانان نرسی
خودی از خویش جدا افکن و بی‌خویش برو
نظرات