امیرعلیشیر نوایی

شمارهٔ ۴۶ - در طور مخدومی نورا

من وز هجر مهی ناله و فغان هر شب

فغان و ناله رساندن بآسمان هر شب

ز عشق تازه جوانی بگو چه گشت رسید

هزار جور باین پیر ناتوان هر شب

پی نظاره به کنجی نهان شوم که رود

ز بزم شه به سوی خانه آن خوان هر شب

به کوی او من و او هم به کوی دلبر خویش

ازو نهان من و او هم ز وی نهان هر شب

زمان زمان فکنم خویش را به کویش لیک

سگان برون فکنندم کشان کشان هر شب

حریف بزم تو خاصان مرا بس اینکه نهم

سر نیاز بر آن خاک آستان هر شب

بکوی او که هزاران بلاست ای فانی

نگفته ترک سر و جان مشو روان هر شب