فصیحی هروی
شمارهٔ ۴۵
۱
شه محبتم و ملک غم بلاد منست
عمارت جگر از شعله عدل و داد منست
۲
جهان دردم و کنعانیان نیند آگه
که نور دیده یعقوب در سواد منست
۳
درین چمن چو ببینی گیاه تشنه‌لبی
ز شعله آب دهش کان گل مراد منست
۴
خزان گلشن خویشم ولیک عالم را
بهارم و نفس روح قدس باد منست
۵
جگر به تحفه فرستم به خلد همره آه
از آن شرار که در دوزخ نهاد منست
۶
ز دود و اخگر باشد کلاه و نعلینم
به راه گرم‌روان شعله اوستاد منست
۷
ز رشک رانده‌ام از یاد خود فصیحی را
چو جلوه‌گاه تمنای دوست یاد منست
نظرات