فصیحی هروی
شمارهٔ ۷
۱
آن قطره‌ام که بحر به دور افکند مرا
ظلمت ز ننگ بر در نور افکند مرا
۲
من خانه‌زاد دیده دردم چو طفل اشک
گرداب غم به موج سرور افکند مرا
۳
بر عشق مهربان شده ترسم که عاقبت
در قحط سال وعده طور افکند مرا
۴
ایزد جزای مستی من چون دهد مگر
لب‌تشنه در سراب شعور افکند مرا
۵
رحمت بهانه‌جوست مبادا نسیم لطف
در صیدگاه طره حور افکند مرا
نظرات