قوامی رازی

شمارهٔ ۶۳ - در غزل است

پیوسته می سگالم؛ تاخود کجائی ای جان

چشمم به راه باشد؛ تا کی در آئی ای جان

آخر درآی روزی ؛ رازی بگوی با من

با ما بباش یک دم ؛ گر یار مائی ای جان

با هر کسی بگوئی ؛کان توم نباشی

معلوم کن رهی را؛کاخر کرائی ای جان

جز خط و عارض تو ؛ نشنیدم و ندیدم

تاریکئی که خیزد؛ از روشنائی ای جان

ای عندلیب جانها؛ بر شاخهای دلها

بسرای که این غزل را ؛خوش می سرائی ای جان

شاهین عشق مائی؛ دلها ترا کبوتر

بربای دل که الحق؛ چابک ربائی ای جان

گفتی که عاشقان را؛ در عشق آزمایم

این آزمودگان را؛ چند آزمائی ای جان

پیوسته از جفاها؛ همواره از ستمها

دردم فزائی ای بت؛ رنجم نمائی ای جان

در غیبت قوامی ؛ تا کی کنی شکایت

تنها شوی بداور؛پیروز آئی ای جان