غبار همدانی

شمارهٔ ۶۲

ساقیا خیز که من نیز برآن برخیزم

که به جامی ز سر جان و جهان برخیزم

خرم آنروز که دیوانه وش اندر طلبت

با دو صد سلسله از اشک روان برخیزم

اگرم باد صبا بوی تو آرد به مشام

شمع سان رقص کنان از سر جان بخیزم

وه که سودای تو نگذاشت به بازار جهان

فارغم تا ز سر سود و زیان برخیزم

ساقیا گر قدحی خمر پیاپی بدهی

من به غمازی اسرار نهان برخیزم

گر به پیری روم از عشق تو در خاک چه باک

باز با عشق تو از خاک جوان برخیزم

کاش سیلاب سرشکم نفسی ننشیند

بلکه یکباره غبارا زمیان برخیزم