غبار همدانی

شمارهٔ ۹۰

۱

نگار من تو چون در قصد آزار دل زاری

ز دست خود بیازارش ز اغیارش چو آزاری

۲

نباشد در جهان یکسر غمی گویا ازین بدتر

بیازاری شناسا را بُتا از دست اغیاری

۳

به هر کس وانمایم دل که دل را واخرد از غم

بیفزاید به بار دل غم چندی چو سرباری

۴

نگردی تا چو من شیدا به روی لعبت زیبا

کجا آگه شوی جانا ز آسیب گرفتاری

۵

بامیدی که برداری شبی پای عیادت را

نمیخواهم که بردارم سر از بالین بیماری

۶

به محراب ار گَهِ طاعت ببینم طاق ابرویت

ز قبله رو بگردانم ثنای تو کنم جاری

۷

مرا در روز و شب باشد دو چشم خونفشان بر در

بامید وصال تو عزیز دل چه بیم آری

۸

دلا از باغ غم بردن چو نبود چاره در عالم

صلاحت پس دراین باشد که بار عشق برداری

۹

غبارا رونق از شهد و شکر بردی ز گفتارت

ز چشم بد نیابی بد که طبعی نیشکر داری