مجد همگر
شمارهٔ ۱۲۹
۱
برخیز و بده باده چه جای سخن است
کامشب دهن تنگ تو روزی من است
۲
ما را چو رخ خویش می گلگون ده
کاین توبه من چو زلف تو پرشکن است
نظرات