مجد همگر
شمارهٔ ۳۷۹
۱
ای نفس چو برگ کامرانیت نماند
خو با غم کن که شادمانیت نماند
۲
عیشی و جوانی و خوشت وقتی بود
آن عیش گذشت و آن جوانیت نماند
نظرات