حسین خوارزمی

شمارهٔ ۱۶۳

۱

بی تو چون طره تو حال مشوش دارم

همچو زلف تو وطن بر سر آتش دارم

۲

بشکر خنده شیرین لب میگون بگشا

که هوای شکر و باده بی غش دارم

۳

پای بر فرق فلک می نهم از روی شرف

تا که از خاک سر کوی تو مفرش دارم

۴

گر چو مجنون بجنون شهره شهرم چه عجب

زانکه سودای تو ای لیلی مهوش دارم

۵

ای جفا کیش ز آه دلم اندیش که من

تیر آهی نه که از ناوک ارمش دارم

۶

روز و شب در هوس نقش گل رخسارت

خانه دیده بگلگونه منقش دارم

۷

محنت و رنج و عنا و غم و اندوه و بلا

سود و سرمایه ز سودای تو هر شش دارم

۸

شده ام همدم جمعی که پریشان حالند

همچو زلف تو از آنحال مشوش دارم

۹

من بیاری دهان و لب قندت چو حسین

شعر شیرین روان پرور دلکش دارم